Droom je over een sabbatical? Lees dan dit verhaal!

Seniorensabbatical

“WAT ga je doen???” roept een collega verbaasd, als ik mijn plan schoorvoetend op tafel leg. “Nee joh. In je eentje?”. Ik slik de rest van mijn verhaal in. “Hoezo zou jij dat gaan doen”, zucht een ander: “jij bent toch helemaal niet zo’n reiziger? Waar ga je dan naartoe in je eentje?”. “Wat denk je daar eigenlijk te vinden?”, vraagt een volgende argwanend. Ik heroverweeg. Is het een midlifecrisis, een bevlieging, is het vluchtgedrag of hoogmoedswaanzin?

Ik houd mijn plannen meermalen tegen het licht. Ik aanschouw ze langs alle kanten, om tot andere inzichten te komen en vooral alle aspecten te belichten. Ik denk, en nog eens, en nog eens. En ik beslis. Ik ga het gewoon doen. In mijn eentje. Ik neem een time-out.

“Wat ga je doen in die periode?”, vraagt vriendin 1. “Wat zijn je plannen nou precies?”, vraagt vriendin 2. “Waar ga je dat van betalen?”, vraagt mijn moeder. In de maanden die volgen zullen deze vragen me nog honderd keer gesteld worden, om plaats te maken voor goedbedoelde, ongevraagde en enthousiaste adviezen. “Ga naar IJsland!”, zegt de één: “dan ga ik een weekje mee”. Waar ik vroeger meteen getekend zou hebben, heb ik nu geleerd niet direct van repliek te dienen. “Je gaat toch zeker wel naar Japan? En weet je wat ook mooi is? Vietnam. En Zuid-Afrika, dat is pas écht een cultuurshock”.

Ik absorbeer en noteer. Ik google, wik en weeg en verslind onder andere de boeken van Floortje Dessing, Tamar Valkenier, Liesbeth Rasker en Gertrude Lok. Vooral het boek van laatstgenoemde schrijfster: “Walkabout” kan ik bijna niet wegleggen. Haar verhaal past naadloos op het mijne en ik geniet van haar nuchterheid.  Weggaan zonder plan, kijken hoe de wind waait, bang zijn, nachtblind zijn, de weg niet kunnen vinden en tóch overal een oplossing voor bedenken. Fantastisch.

De strop, die steeds wat strakker om mijn nek kwam te zitten nu de mensen om me heen met een enorme stelligheid mijn sabbatical invulden, komt bij het lezen van Walkabout ineens weer los. Het is mijn plan, het is mijn leven en ik ben aan niemand verantwoording schuldig!

Vanaf dat moment begint het bloed weer de goede kant op te stromen. Ik leg contacten, vind diverse mogelijkheden en bedenk manieren om geld bij elkaar te harken. Ik maak een plan. Mijn plan. Ik ga ervoor!

Mijn kinderen vinden het leuk. “Tuurlijk, lekker doen mam!”, reageren ze spontaan en ze helpen me met praktische dingen, nu ze zelf graag de wereld rond reizen. Ik voel me gezegend met zoveel liefde om me heen. “Als je geld nodig hebt, mag je wel wat van mij”, zegt mijn zus, die zelf ook niet vermogend is. “Bel me als je naar huis wilt, dan regel ik direct een ticket voor je”, zegt vriend R. spontaan. Het is lief, betrokken en warm. Het voelt als een veilig nest, waar ik met een gerust hart van kan wegvliegen en op kan terugkeren.

Als het werk geregeld is, de financiën enigszins op orde zijn, de mogelijkheden zijn verkend en het idee begint te landen, gaat mijn energie en levenslust weer stromen. Het eerste deel van mijn wens is hiermee al gerealiseerd. Zou het hierbij blijven, dan heb ik dat stukje in ieder geval al gewonnen.

Ik ben begin vijftig. Moeder van vier. Zus van één. Dochter van één. Vriendin van velen. Huis, baan, auto. Tevreden, dat ben ik zéker. Is dat genoeg? Op zich wel. Is dat bevredigend? Néé! Ik wil, na alle jaren waarin ik heb gebuffeld om het leven van mijn kwartet en mijzelf zo aangenaam mogelijk te maken, ontdekken waar ik zelf blij van word en waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Wat ik de komende jaren met mijn leven wil en wat voor mij van essentieel belang is. Na al die jaren van zorg, betrokkenheid en meer dan fulltime werken weet ik niet meer precies wie ik ben en waar ik voor sta. Wat blijft er van mij over als ik uit het keurslijf stap?

In je eentje is zo’n plan groter dan je vooraf kunt overzien. En hoewel ik al langere tijd alleen leef, door covid zelfs Kerst en de jaarwisseling in isolatie doorbracht en gewend ben tegen de muur te praten, voelt dit alsnog als een onzekere sprong in het diepe. Kan ik het wel? Kan ik het alleen? Ben ik tegen de stilte opgewassen? Vind ik de weg? Wat als er iets naars gebeurt? Ik slalom op hoge snelheid tussen schitterende oases en angstaanjagend grote beren op de weg.

Het begon ooit als een toekomstdroom van mijn toenmalige partner en mij. Loslaten. Vrij zijn. Schrijven. Het werd uiteindelijk een plan van mij alleen, een ondefinieerbaar gat, dat op kordate wijze werd dicht gesmeed door liefdevolle mensen om me heen, die het beste met me voor hadden, maar die vooral hun eigen idealen projecteerden op mijn vrijheid. Zij brachten me oneindig veel oplossingen voor problemen die er niet waren. Het duurde een tijdje voordat ik me dat realiseerde. Stukje bij beetje veegde ik het uitzicht terug schoon, totdat ik er weer met eigen ogen doorheen kon kijken en mijn persoonlijke piketpalen kon plaatsen.

Ik adem moed en durf in. Het is spannend, dus ik verzeker me van hulplijnen. Ik ga op pad, om los te komen van mijn ingesleten gewoontes en daardoor ruimte te creëren voor nieuwe wegen, andere mensen, verrassende inzichten en inventieve plannen.

De thematische roman, die in mijn hoofd al helemaal klaar is, gaat er komen. De kaft is al ontworpen, de titel is vastgelegd én de laptop die mee mag op reis werd me op de valreep aangereikt door mijn zoon. “Neem maar mee, mam, ik gebruik ‘m niet meer. Scheelt je een hoop geld”. Ik tel mijn zegeningen.

Kom maar op met dat avontuur.

Dit gastblogartikel is geschreven door Wendela van Liere. Zij heeft haar blog horenzienenbloggen.nl. Over het bovenstaande blogartikel schrijft zij: “Ik sta aan de vooravond van een groot avontuur met mezelf. Ik heb de stekker van mijn werk en mijn vrijwilligerstaken voor een langere tijd eruit getrokken en ga met mezelf op pad. Schrijven. Genieten. Rust creëren in mijn hoofd om tot nieuwe inzichten te komen. Ik heb er (weliswaar met klotsende oksels) zin in!” Dank je wel voor dit inspirerende sabbatical-verhaal dat je op Veertigplus mus deelt en maak er een onvergetelijke sabbatical-reis van, Wendela!